Shabda

ओठ तुझे, बासरी तुझी.... सूर माझे.  मयूर तुझा, पिसारा तुझा.... केकावली माझी.  मुद्रा तुझी, चित्त तुझे... चित्तातील भावना माझी.  डोळे तुझे, पापणी तुझी.... ओठांवरचे हसू माझे.  विश्व तुझे, मी ही तुझी.... तू फक्त माझा.  जगाचा आत्मा तू , परमात्मा तू.... पण अंतरात्मा "माझा". 🤗 -सौ. जयश्री पराग जोशी ६ फेब्रुवारी २०२३

  मनाची वाटिका सुंदर विचारांनी भरलेली असली की ,शब्दांतून संस्कारांचा सुगंध दरवळतो.... त्याने मन गुलज़ार होतेच... वो फ़र्श की धुल पे पड़े पैरों चंद के निशान 👣👣 (अगर "उनके" हो तो दिल सावन की पहली बारिश-सा महेंकता है|) वो चाय के दो सुखे कप ☕☕ (देखते ही कॉलेज के सामने वाली होटेल में एक-दूसरे की नज़र में नज़र गड़ाए हुए लम्हों में , चाय की गरम प्याली से होठों का जलना याद आता है|) वो ख़ामोश, दाल के सुखे बर्तन 🫕 याद दिलाते है उस बिरहा की जब वो कई साल हम से जुदा रहें.... वो सुखी पड़ी, चाय की पत्ती से भरी बेजान छन्नी .... हमेशा उनकी झगडे के बाद की चुप्पी की याद दिलाती है | . . . * ..... आज आप  नहीं | पर यादों से दिल तो * गुलजार है....!*😊

 लहानपणी गाई चरायला घेऊन जातांना - काठी वाजवण्यासाठी - बासरी/वेणू खोवण्यासाठी - मोरपीस राधेवर रंग उडवण्यासाठी - पिचकारी दुसऱ्या जन्मात काय बरं झाली असतील?  ती काठी... ते मोरपीस ती पिचकारी... ती वेणू जर जन्म मिळाला असेल तर  कोणता बरं मिळाला असेल जणू?  तुझ्या स्पर्शाचे अणू-रेणू घालत असतील का त्यांच्या मनी पिंगा रुणुझुणु?  असेल का वेणू अजून ही गुणगुणत?  असेल का काठी अजूनही तुझ्या खांद्याचा स्पर्श आठवून  मोहरत... ?  असेल का मोरपीस तुझ्या कुरळ्या केसांना मनोमनी कुरवाळत...... ?  असेल का पिचकारी वाट बघत अजूनही तुझ्या हाती येण्यासाठी मान उंचावत... ?  ये रे कृष्णा, नको असा उभा राहू... !  ती चौघे तुझ्या वाटेकडे डोळे लावून बसली असतील  तू त्यांच्या प्रतिक्षा तपाला पाव भेट त्यांना, घे जवळ,  त्यांचं प्रेम... त्यांची तुला न भेटता येण्याची अगतिकता... त्यांची व्याकुळता..  निमिषार्धात् विलीन होईल रे..!  --------- सौ. जयश्री पराग जोशी ७ फेब्रुवारी २०२३

  ए लडिवाळा...सगळंच तुझं! तुझा घुंगूरवाळा, तुझी शाम-निळाई,...... तुझी "गीता माई" मी फक्त आई..... गाईन अंगाई याशिवाय माझ्या कडे काही नाही. तुझं निळुलं पाऊल... परमेश्वरी कौल भविष्याची चाहूल माझ्या कडे फक्त "तुझ्या आईपणाचा" डौल. विश्व म्हणते, तू "असा", तू "तसा"..... मला फक्त कळते तू माझ्या काळजावरचा "गोडसा ठसा". व्यास म्हणतात तूच वेळ..विश्व म्हणजे तुझा खेळ. तूच काळ, तूच टाळ, नियती ही तुझेच चाळ..... पण मला कळते....तू तर आहेस " माझंच बाळ "... ! - सौ.जयश्री पराग जोशी २४ ऑगस्ट २०२२.

  पटावरचा असो की पटांगणावरचा.... नियतीचा असो की मनाचा... खेळ अव्याहत सुरु आहे. रंगणे आणि रंगवणे सनातन आहे. कुणी प्रसंग रंगवावा, कुणी भूमिका रंगवावी. आणि, रसिकतेने प्रेमिकेचा गाल ही रंगवावा. कुणी चित्र रंगवावे, कुणी संपूर्ण सत्र रंगवावे. आणि, आयुष्याच्या रांगोळीत ही मनापासून रंग भरावे. कुणी प्रणय रंगवावा, कुणी रात्र रंगवावी. आणि, पहाटेच्या स्वप्न कळ्यांना ही नकळत रंगवून जावे. कुणी सहज जवळ ओढून घ्यावे मूठभर रंग चोळून जावे आणि, बोलता बोलता मनातले मोरपीस ही रंगवून जावे. मानवाच्या क्षणभंगुर अस्तित्वाच्या आभासात प्रत्येकाची जीवन बाग फुलून यावी अशी होळी खेळून जावे. चिरंतन ठसा उमटवून जावे. - सौ. जयश्री पराग जोशी

 एक माणूस साठीच्या दशकातला..  खूप रसाळ आणि पिकलेला ऍंटिक पिस... !  त्याचा गंध, त्याचे गुण त्याची कर्तबगारी त्याची खूण.  एक माणूस चाळीशीचा खूप मधाळ  रापलेलं पिस...!  "मिश्किलपणाच्या चेहेऱ्यावरचा" भाव ओढून बसलेला.  ......  एक बाई सत्तरीची शुभ्र कणिस...!  अनुभवानं वाकलेली भावनांच्या कढईत परतलेली... !  एक मूल दीडच शहाणे यूनिक पिस....!  उत्सुकतेने भरलेले,  "सगळे याचे" ठरलेले.  एक तरुणी बहरलेली आंगोपांग मोहरलेली.  जणू,  शाल्मलीचा मधु प्याला पळसाची भगवी अगन ज्वाला.  एक युवक तिशीचा पिळदार मिशीचा आबरुदार घराचा रुबाबदार खांद्याचा.  एक किशोर विशीचा अजून आईच्या कुशीचा कन्या राशीचा,  नाजूक ठशीचा.  एक मुलगी बाराची कमळी कामाची.  वडिलांच्या लाडाची आजोबांच्या गोडीची.  एक माणूस चित्रकार, एक शिल्पकार दोघांच्या कल्पना, कल्पनांचे आकार वेगळे दोन पण कला प्रवासाचा एकच प्रकार  एक इतिहासकार, एक नाटककार एक हास्य कलाकार,  एक रंगकर्मी, एकाच्या मनी नुसत्या उर्मी एक दुष्टं .....ठेवी बोट वर्मी.  . .....

 शब्दांचा गाभा, नि:शब्द मी......  रंगाची आभा, नि:रंग मी,  अन्,  संगतीच्या सृष्टीत, निस्संग मी, निस्संग मी.  चित्रातील "भाव रंग", आकार मी,  रचनेतील "शब्द स्पंद", साकार मी.  अन्,  गुणांच्या आकारात, निर्गुण मी, निराकार मी.  नव ऋतूचे नवपान मी,  निर्झराचे गान मी.  अनंत नाद ब्रह्माची लकेर मी अन्,  माझ्यातील अखेर मी.  सृष्टीतील संभ्रांत मी,  माझ्यातील आकांत मी.  क्लांत मी, श्रांत मी,  अन्,  शांत मी अशांत मी.  एककोशी आक्रोश मी,  भावनांचा घोष मी.  अपेक्षांचा शोष मी.  अन्,  कालघनाचा रोष मी.  निर्गुणाचा पंख मी,  नगण्याचा अंक मी.  सृष्टीतील रंक मी,  अन्,  रिता मी रिता मी.  तुटलेला पक्ष मी,  भंगलेला कक्ष मी.  माझ्यातील गवाक्ष मी,  अन्,  भंगलेल्या कक्षातील मोक्ष मी, मोक्ष मी.  अनंताचा भास मी,  सुटलेल्या श्वासाची आस मी.  सुखाच्या कासेचा आभास मी,  अन्,  नियतीचा परिहास मी, परिहास मी.  जसा मी, तसा मी,  कसा मी, अस...